“De Meisje” van Jaouad Alloul en het Binge Eating Disorder
Hallo!! Zijn jullie wakker? Welkom in een super
interessante post over een theatervoorstelling en zijn verband met de wereld
van de voeding… En… ik weet het… je hoeft niet te liegen… Je bent aan het
denken: Hoe? Wat is het verband tussen een theatervoorstelling en Voeding?
Wacht, wacht… Ik ga je alles direct uitleggen… Niet zenuwachtig worden.
Wat is “De Meisje” van Jaouad Alloul?
Jaouad Alloul is een moeilijk definieerbare persoon in één woord. Ik
weet het, al die mannen van marketing zijn nu aan het zeggen: ‘Allé, kom aan
gast, alles zo concreet, duidelijk, gestructureerd, compact… mogelijk!’ Sorry,
ik wil me excuseren, maar het gaat niet. Jaouad is een super interessante
persoon die theater maakt, die zanger is, die performer is… Hij is super hard
bezig, en sowieso… zeer goed bezig.
De
Meisje is zijn laatste voorstelling. Het is een fantastische monoloog. Ik was
echt geraakt toen ik zijn voorstelling enkele weken geleden heb kunnen zien in
Merksem. Geweldig.
De
Meisje is het verhaal achter Jaouad. Sinds hij een kind was, wou hij een meisje
zijn… Als jonge moslim begint hij te vechten voor zijn eigen recht om zich zelf
te zijn totdat hij uit zijn huis stapt. Zijn verhaal gaat over zelfaanvaarding,
over angsten, over jezelf verbergen… Zijn verhaal raakt je glazen hart aan… Je
kan me echt geloven.
Ik
vond het een geweldige voorstelling, misschien is er nog een vrije plaats hier:
https://marthatentatief.be/voorstelling/de-meisje
Ten eerste, omdat
ik zelf spoke word heb gedaan; en ik weet hoe moeilijk het is om de aandacht
van de mensen te kunnen behouden… En hij doet dat zo natuurlijk, zo gemakkelijk…
En zonder iets te beseffen is de voorstelling ineens voorbij.
Het was een zeer
natuurlijke voorstelling. Zeer gemakkelijk te volgen en de kleren van Jaouad
zijn echt mooi. Het spektakel is echt de moeite waard.
Maar
nu gaan we naar mijn doel:
Binge Eating Desorder
Op
een gegeven moment tijdens de voorstelling vertelt Jaouad over hoe hij het eten
heeft gebruikt om zichzelf te verbergen, als een excuus. Zijn enige weg om zijn
frustraties te verwerken was: Eten. En je kent ook die vicieuze cirkel: Eten –
Je voelt je lelijk en vuilt – Meer eten – Je voelt je nog slechter – Meer eten.
In
Barcelona woog ik rond de 90 kg. Als buitenlander heb ik deze ervaring ook
beleefd… Het heeft een wetenschappelijke
naam: Binge Eating Desorder. En het heeft ook een oplossing.
Volgens
de wetenschappelijke definitie, zijn de criteria zoals volgt:
-
In een korte periode van tijd, veel
meer eten dan wat de rest van de mensen zouden eten in dezelfde omstandigheden.
-
Het gevoel dat je niet kan stoppen
met eten (Het gevoel dat je geen controle van je zelf hebt tijdens je episode)
Er zijn
verschillende gradaties:
-
Zacht: 1 – 3 episodes per week.
-
Matig: 4 – 7 episodes per week.
-
Ernstig: 8 – 13 episodes per week.
-
Zeer ernstig: 14 of meer episodes
per week.
Voordat een
deskundige over deze eetbuistoornis met jou kan spreken, dan moet je ten minste
enkele episodes hebben gehad in 2 dagen per week de laatste 6 maanden of enkele
episodes in 1 dag per week de laatste 3 maanden. Deze laatste criteria lijken
me zeer arbitrair. Uiteindelijk is elke persoon de grootste specialist van zijn
eigen lichaam en je beseft beter dan niemand wat er voor jou normaal is en wat
er voor jou niet normaal is.
Mijn bron is DSM –
5 (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders). Dit is het handboek
van APA (American Psychiatric Association). Zoals je het kan zien; is dit echt
wetenschappelijke informatie. En natuurlijk kan je denken dat de symptomen te
algemeen zijn. Ik begrijp je volledig maar het heeft zoveel effect om iemand te
doen beseffen: “Ah, oke! Misschien wat er met mij aan het gebeuren is, is toch
niet zo normaal zoals ik dacht! Het heeft ook een naam; het wordt bestudeerd, het
is erkend…”
Als je deze
informatie tegenkomt, dan kan je “kritische kant” opkomen. Dan laat je al die stemmen los van
ondeskundige mensen (die wel hun best doen om je te “helpen”) die tegen jou
zeggen: “Buah, het is normaal, je moet je geen zorgen maken, je bent gelijk
altijd”. Misschien is het toch erger dan wat je denkt.
Ik ga verder met mijn
analyse. Wanneer kan je beginnen denken: “Misschien heb ik echt een probleem?”
-
Als je sneller eet dan de rest.
-
Als je eet totdat je je
oncomfortabel vol voelt.
-
Als je grote hoeveeldheden eet
zonder een hongersgevoel.
-
Als je ALLEEN eet omdat je je geschaamd
voelt als de mensen zien hoeveel dat je eet.
-
Als je je helemaal niet goed voelt,
depressief, ontevreden… Of als je je zeer schuldig voelt na een episode.
Wetenschappelijke gegevens
Bronnen
van dit artikel kan je helemaal van onder vinden. Natuurlijk is de realiteit
soms een beetje anders dan de theorie. Zoals ik al eerder heb gezegd: iedereen
is specialist van hun eigen lichaam. Natuurlijk is er ook een extra probleem: soms
zien we zelf (of we willen het niet zien) dat er iets is veranderd.
Toen
ik deze episodes had, was ik niet bewust dat ik zo dik was aan het worden. Ik
ga eerlijk zijn: op een dag wou ik een broek aandoen. Ineens kon ik die broek
niet meer gesloten krijgen… Het was onmogelijk. Weet je wat ik dacht en wat ik
zei op dat moment? “Amai, ik denk dat ik de kleren te warm heb gewassen… De
kleren zijn kleiner geworden!”
Natuurlijk
wist ik dat ik zeer veel gebakjes, zoetigheden, lekkere hamburgers, goeie
pitta´s… was aan het nemen. Maar je denkt: “Buah, ik ben toch mager, ééntje mag
geen kwaad”.
Ik
ben bewust van mijn situatie geworden toen er enkele maanden later een foto van
mij met mijn ouders was genomen. Ik dacht: “Dit ben ik niet”.
Achter
mijn stoornis zatten er veel frustraties (ik had zeer veel problemen met mijn
familie op dat moment: met mijn broer, met mijn ouders), had veel stress (ik
vond geen job en het geld ging op), moest opeens snel een huis zoeken omdat ik
van een vriendin van mij moest “vluchten” (mishandeling)… Ineens was er zoveel
gebeurd in mijn leven.
Mijn
enige vrijheid waren de momenten met de donut´s, gebakjes, koffiekoeken, Burger King…
Hoe ben ik genezen?
De
beste optie was misschien naar de dokter stappen of naar de Diëtist. Ik heb dat
niet gedaan.
Ik
zei nooit tegen iemand dat ik veel chocolade, donut´s, burger´s… etc was aan
het eten. Ik voelde me “vies”. Ik dacht echter dat het normaal was. Sommige
mensen zeiden tegen mij “niets” over mijn figuur, anderen zeiden dat het gewoon
een “fase” van mijn leven was en andere mensen vonden dat ik er “een beetje moe” uitzag….
Ik
dacht dat ik geen probleem had… Ik voelde wel een probleem als ik niets “snel
en impulsief” at. Ik begon me verslaafd te voelen aan mijn “moment van eten”.
Na
een tijd heb ik mijn lelijke figuur aanvaard. Ik begon te denken dat ik een
probleem had, dat er iets in mij was veranderd. Ik heb aanvaard dat ik de persoon
was die ik in de spiegel zag maar die wilde ik niet zijn. Ik heb de emotionele
problemen erkend, benoemd en geanalyseerd. Ik had beslist om mijn “verslaving
aan comfort kledij” achter te laten. Ik begon mijn kleren, uiterlijk,
enzovoort…; te verzorgen. Om nog meer motivatie te vinden, had ik beslist om
mijn CV persoonlijk te gaan afgeven aan
enkele bedrijven waarvoor ik echt graag zou willen werken. Dit was een zeer
goede motivatie om te zeggen: “Kom aan, we gaan ons “mooi” maken”.
Je
kan vechten tegen jezelf maar uiteindelijk heb ik beslist om niet tegen mezelf
te vechten. Als ik zin had in iets lekkers zoals een stukje pizza of zo, dan
deed ik dat… Ik begon minder vrije tijd te hebben omdat ik altijd bezig was op
zoek naar die job die me gelukkig zou kunnen maken: CV´s printen, bedrijven
opzoeken, interview hier…
Ik
ging zoveel mogelijk te voet naar verschillende plaatsen en ik plande voor mijzelf
een echte “parcours” in. Ik begon mijn agenda te vullen met kleine activiteiten
en ineens had ik geen tijd meer om thuis te zitten nadenken… Ineens begon ik van
eten te genieten: een pita met vrienden en een burger na een goed interview.
Later
ben ik in België beginnen afvallen maar
in deze periode was het al genoeg voor mij om niet dikker te worden. Ik geloof
niet in een radicale verandering van vandaag tot morgen… Ik heb wel kleine stapjes
genomen…
Uiteindelijk
heb ik ontzettend veel van mezelf
geleerd in deze periode: dat chocolade een stressindicator van mezelf is (Als
ik “impulsief” te veel chocolade neem zonder te genieten dan weet ik direct dat
ik misschien gestresseerd ben). Dat zelfs die ene burger, pizza,
chocoladereepje enzovoort op lange termijn effecten kan hebben op de gezondheid.
Dus,
wat is mijn conclusie?
Binge Eating Desorder bestaat. Dit is een eetbuistoornis
en de wetenschappelijke beschrijving kan een beeld geven aan mensen die vinden
dat er iets mis is maar niet precies weten wat dat is. Het helpt veel als je
ineens met wetenschappelijke informatie wordt geconfronteerd zodat je kan
beseffen dat er een probleem is.
Zoals elk probleem heeft alles een oplossing. Het proces
is altijd hetzelfde: Bewust worden ---- Actie nemen. Het werkt veel beter als
je kleine stapjes begint te zetten met kleine doelen. Soms werkt het om je niet
zo hard te richten op het oplossen van het probleem zelf, maar wel als je de
focus legt op de dingen die positieve energie en motivatie kunnen geven.
DIT IS MOGELIJK. Er is een taboe en veel mensen durven
niet te spreken over deze stoornis. Er zijn veel meer mensen dan we denken die
zo´n periode in hun leven hebben gehad en overgewonnen.
Bronnen:
https://www.instagram.com/jaouadalloul/: Instagram van onze held.
https://www.behumanvzw.be/wie/: Interessant vzw waar Jaouad werkt... Lezen is een pluspunt.
Reacties
Een reactie posten